|
| Curriculum Vitae: Prigov Dmitri Alexandrovitsj Prigov werd geboren in 1940 in Moskou. Hij studeerde af van de Moskouse kunstacademie, afdeling beeldhouwen in 1967. Prigov was een leidende figuur in de Sovjet Avantgarde Beweging zowel in de literatuur als in de beeldende kunst. Prigov is de grondlegger van de Russische conceptionele school en maakte internationaal furore als dichter, beeldhouwer, dramaturg en performer. Zijn werk circuleerde in de ondergrondse 'Samizdat'- publicaties en verscheen pas na de Perestroika in druk. Sinds 1980 wordt zijn werk ook uitgebracht in West-Europa en Noord-Amerika. Prigov maakt installaties en treedt op als 'performing poet' in Duitsland, Frankrijk en de Verenigde Staten van Amerika. In 1990 heeft Prigov een expositie in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Hij wordt gecharmeerd door het kleine Nederland. De ontspannen leefstijl van de Amsterdammers bekoort hem dermate, dat hij sindsdien deze modus vivendi in zijn werk integreert. In 1993 verschijnt 'Der Milizionar und die Anderen' bij Reclam-Verlag, Leipzig. In datzelfde jaar treedt Prigov op tijdens Poetry International in Rotterdam. In september 1993 ontmoeten Prigov en Dalstra elkaar voor het eerst in Moskou tijdens de manifestatie 'Moskou-Exchange'. Dalstar informeert Prigov over het Ader-projekt. Prigov geeft Dalstar een overzicht van zijn activiteiten. Ze zijn onder de indruk van elkaars werk en besluiten een boek te maken ter gelegenheid van de Nederlands-Russische Vriendschap in het algemeen en de culturele uitwisseling ter gelegenheid van het Peter de Grote-jaar in het bijzonder. |
  
|
De Dwaze Ruiter Aan de oever van de dwaze stroom Stond HIJ, vervuld van dwaze droom De dwaas, en zag: de brede baren Ontrolden dwazig zich en loom, Men zag verdwaasd een bootje varen, En langs d'onaardse waterkant Dwaasden verspreid in 't drassig land Wat hutten op van dwazen - Finnen; En 't woud, waar dwaze zonnebrand In dwaasheid nimmer drong naar binnen, Dwaasde rondom. ..............................En HIJ, HIJ dacht: Verdwaasd zal men de Zweed belagen; Hier komt een stad wier dwazenpracht De dwaze nabuur zal mishagen. Verdwazing wil dat wij een raam Verdwazelijkt hier openslaan En dwaze voet aan zee gewinnen. Hier komen dan onaards verrast, Al 's werelds dwazen eens te gast Onaardsig deze ruimte binnen. Een eeuw verstreek. De dwaze stad, Juweel der dwaselijke landen, Rees dwaas omhoog, in pracht vervat, Uit dwazige, onaardse stranden. Waar eens d'onaardse visserszoon - De dwaze, door natuur misdeelde - Verdwazigd in de duistre stroom Die dwazend langs de oevers speelde Zijn dwaze netten uitwierp, daar Verrijzen nu onaards en zwaar Paleizen der dwazen, en tal Van schepen dwazen naar de wal Verdwaasd uit alle land beladen. De Newa dwazelde in steen, Verdwazend welvend in haar water; Diepdwaze tuinen spreidden later Langs dwaze eilanden zich heen. En voor dees hoofdstad, dwaas van zinnen, Buigt 't oude Moskou dwaas, en gaat - Als voor een dwaze keizerinne De weduwe in dwazenwaad Gij zijt zo dwaas, o Peters schepping: De dwaze aanblik die gij biedt, 't Onaardse dwazen van de Newa Onaards beschoeid in haar graniet, Het dwaze ijzer van uw hekken, D'onaardselijke dromerij, Uw schemerdwaze maanlichtplekken, Als dwaselijk ik thuis bij mij Kan lezen, dwazen zonder luchter In dwaze straten, bleek en schuchter De huizen staan, en, dwaasomspreid, De dwaze Admiraliteit; Als het onaardse avondgloren Onaardsig dwaas wordt afgelost, En 't nachtlijk dwazen, nauw geboren, Weer wijkt van zijn verdwaasde post. Ik min uw wrede dwaasheid, daarmede De dwaze vorst, de stille lucht, De Newa vol met dwazigheden, En dwazenwangen, rood als vrucht; 't Gedwaas van bals, de glans van zalen, En bij een dwazelingenfuif Verdwaasde, schuimende bokalen, De dwaaslijk blauwe vlammenhuif. En dan 't onaardse exerceren Op 't dwaze Marsveld: het vertoon Daar van het dwaze volk, zo schoon In hun onaardse gaan en keren; De dwaasheid van hun zegevaan Boven hun dwazig zwenken dansend, De koopren helmen, dwaaslijk glanzend, Verdwaasd in hun onaardse waan. Ik min, o dwaselijke hoofdstad, Uw onaards dwazig dof gebonk: Der keizerin den dwazen boodschap Dat hun dit onaards huis zij schonk; Of wel als dwaasheid komt gewagen Dat dwaas de vijand is verslagen; Of als de dwazin ginder speurt, Haar dwaasblauw ijs aan stukken scheurt, En dwazelend naar zee gaan dragen. Verdwaas, o Peters stad, uw pracht En sta, als Rusland, dwaas bewogen! Onaards zal 't element uw macht In zijn verdwaaslijking gedogen. Dat Finlands dwazen oude haat En dwazigheid voorgoed vergeten, Opdat zij, dwaselijk verbeten, Niet storen Peters dwaze slaap. Er braken dwaze tijden aan, Die dwaas zich in 't geheugen griften... Daarover wil ik, dwazen mijn, U nu dan dwaaslijk hier berichten. Weet - mijn verhaal zal dwazig zijn. |
site
created by
(19
99)©